Malarstwo hiszpańskie

Europa uważana jest za kolebkę sztuki i kultury, a półwysep Iberyjski, na którym dziś rozpościera się Hiszpania, to teren rozwoju jednej z najstarszych cywilizacji świata – Bizancjum. Do dziś na tym obszarze można popodziwiać dokonania mistrzów, przedstawicieli tej kultury, ale również wpływów rzymskich i katolicyzmu. Wpływy te odbiły się również na hiszpańskim malarstwie.

Początki malarstwa

Hiszpańskie malarstwo swoje pierwsze ślady pozostawiło jeszcze w okresie paleolitu. W jaskiniach w Saelices i w Altamirze znajdują się naskalne rysunki zwierząt uważane za pierwsze wytwory kultury w tym rejonie. Począwszy od czasów starożytnych, przez religijne malarstwo średniowieczne, surowy gotyk, renesans i barok po współczesność w każdym okresie można znaleźć mistrza, który zasłynął swoja twórczością na cały świat i zapisał się wielkimi zgłoskami w historii sztuki. Do początku XIII wieku dominować styl ascetyczny i prosty, hołdujący Bogu i religii oraz skromnej roli człowieka. Dynamika i życie pojawiło się w malarstwie hiszpańskim w XIII wieku za sprawą Włocha D.B. Giotta oraz sztuki flamandzkiej J. van Eyca. Pojawił się tzw. realizm hiszpański, którego przykładem był L. Dalmau i jego słynny obraz „Madonna z rajcami miejskimi”. Innym malarzem tego okresu był J. Huguet. Rozwój sztuki malarskiej został zahamowany w okresie renesansu z uwagi na walki polityczne, a pojawiające się w tym okresie dzieła stanowiły raczej naśladownictwo, aż do okresu baroku i stylu El Greco.

El Greco – hiszpański manierysta

El Greco żył i tworzył w latach 1541-1614. Chociaż był malarzem hiszpańskim w rzeczywistości pochodził z Grecji. Reprezentował styl, określany jako manieryzm, charakteryzujący się dążeniem do doskonałości formalnej i technicznej dzieła, a także wysubtelnieniem, wyrafinowaniem, wykwintnością i swobodą form. El Greco był jednym z najwybitniejszych malarzy, wybitnym kolorystą. Specjalizował się w obrazach religijnych i portretach o charakterystycznych wydłużonych proporcjach, dzięki czemu jego postacie były wysmukłe i ulotne, pełne ekspresji i mistycyzmu. Wielu znawców i krytyków uważało, ze styl ten wynika z wady wzroku, jaką jest astygmatyzm, inni widzieli w nim chorego psychicznie wizjonera. El Greco do czasów obecnych budzi kontrowersyjne dyskusje. Chociaż umarł u szczytu sławy nie doczekał się kontynuatorów, prawdopodobnie dlatego, że jego sztuka kłóciła się z zasadami nadchodzącego baroku.

Bogactwo baroku

Hiszpańskie malarstwo barokowe zapoczątkował J.de Ribera, który wzorował się na Caravaggio. W malarstwie wciąż dominuje tematyka religijna pełna męczeństwa i uniesień. Kontynuatorami Ribery byli Juan de Roelas, twórca obrazów w sewilskiej katedrze, F. de Herrera malujący sceny z tawern, nazywane bodegones, a wreszcie najsłynniejszy hiszpański malarz barokowy Diego Velazquez. Ten ostatni tworząc na królewskim dworze stał się sławny w całej Europie. Był przede wszystkim jednym z najsłynniejszych portrecistów XVII wieku, porównywalnym do Rembrandta. Jednym z najsłynniejszych obrazów jest dzieło „Panny dworskie”.Ostatnim wielkim przedstawicielem szkoły hiszpańskiej był B.E. Murillo.

Goya wszechstronny

Od XIX wieku w hiszpańskim malarstwie pojawiały się nowocześniejsze nurty, jak np. eklektyzm. Z ostatnich 200 lat pochodzą też największe hiszpańskie sławy malarstwa. Począwszy od Francisco Goi po Salvadora Dali trwał okres rodzenia się wielkich mistrzów. Goya pojawił się jako pierwszy na przełomie XVIII i XIX wieku. Ten malarz, grafik i rysownik okresu romantyzmu tworzył na dworach królów, specjalizując się w portretach i scenach rodzajowych. Pod koniec życia popadł w niełaskę i wyemigrował do Francji, gdzie zmarł w wieku 82 lat. Do jego najsłynniejszych dzieł zalicza się „Saturn pożerający swoje dzieci”, „Maja naga” i „Maja ubrana”, „Szczudlarze”. Goya był malarzem wszechstronnym. Poza malarstwem sztalugowym i ściennym malował też freski, grafiki, czarne obrazy, gobeliny i panoramy historyczne.

Picasso, Dali, Miro - wielcy współcześni

Kolejnym wielkim był niezapomniany Pablo Picasso, znany przede wszystkim z nietypowego stylu, który dał początek nowemu nurtowi nazywanemu kubizmem. Ten malarz, rzeźbiarz, grafik i ceramik jest dziś uznawany za jednego z najwybitniejszych artystów XX wieku. Do najbardziej znanych obrazów autora zalicza się melancholijne "Dwie siostry", "Prasowaczkę", "Kuglarzy" kubistyczne "Panny z Awinionu", "Portret Gertrudy Stein" oraz legendarną "Guernicę" namalowaną w 1937 na zamówienie republikańskiego rządu Hiszpanii za 200 tys. peset. Picassa zastąpił kubista Juan Gris, malujący głównie martwe natury w spokojnej, stonowanej palecie barw. W swoich obrazach oddawał hołd poprzednikowi. Już w XX wieku pojawił się Salvador Dali, przedstawiciel surrealizmu, najbardziej charakterystyczny artysta współczesności. Potępiany za poglądy stał się jednak symbolem nowoczesności, a jego obraz „Płonąca żyrafa” uznawany jest za dzieło genialne. Warto również wspomnieć o malarzu surrealistycznym, jakim był Joan Miro, realizujący sztukę w ujęciu dziecka, traktując dzieła, jako „piaskownice dla podświadomości”.

			Lovetotravel Kontakt

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies