Flamenco

Flamenco nie należy to zwykłych gatunków muzycznych, ale jest sztuką, nierozerwalnie związaną z Hiszpanią i jej odwieczną kulturą. Flamenco nie tylko służy rozrywce, ale poprzez rytmy tego tańca, śpiewu i muzyki od wieków andaluzyjscy cyganie wyrażali swoje emocje. Mieści ono w sobie nie tylko elementy kultury hiszpańskiej, ale tez hinduskiej, żydowskiej, perskiej, arabskiej, mauretańskiej, egipskiej  oraz średniowiecznej muzyki gregoriańskiego chorału.

Korzenie

Flamenco to folklor cyganów andaluzyjskich, którzy przybyli na Półwysep Iberyjski ok. XVI w. Ponieważ tereny te przez stulecia zamieszkiwały różne narody, zarówno w śpiewie, jak i w tańcu odnaleźć można wyraźne wpływy ich kultur — między innymi kultury mauretańskiej i żydowskiej. Flamenco tworzą nierozerwalnie związane ze sobą śpiew, taniec i muzyka (cante, baile, toque). Jako pierwszy ukształtował się śpiew, nieco później pojawił się taniec, stanowiący początkowo formę ilustracji do pieśni. Taniec flamenco jest najczęściej solowy — to indywidualna forma wypowiedzi, zawierająca zawsze pewien element improwizacji. Powszechnie kojarzona z tym rodzajem muzyki gitara pojawiła się stosunkowo niedawno. Jako instrument solowy została rozwinięta dopiero na początku XX w.
Na terenie Europy flamenco jest swoistym fenomenem — nigdzie indziej nie została stworzona kultura, która czerpiąc z wielu źródeł wykształtowałaby zjawisko równie niepowtarzalne, niosące ze sobą tak wielki ładunek ekspresji.

Emocje

Flamenco charakteryzuje się niezwykłą siłą wyrazu. Obserwując tancerzy słuchacz odczuwa potrzebę towarzyszenia im, emocje i uczucia unoszą się niemalże namacalnie w powietrzu, a każdy ruch i każdy dźwięk podkreśla smutek, gniew czy radość. Flamenco jest spontaniczne, czyste i prosto z serca. Nie ma w nim miejsca na konwenanse czy schematy. Czując gniew tancerz nie chowa go w swoim wnętrzu, ale wyraża gwałtownym gestem i rytmicznym uderzaniem obcasów. Odczuwając miłość tancerka wyraża ją płynnością ruchów, dosłownie oplatając partnera, otulając go szalem swoich uczuć. Czasami odnosi się wrażenie, że partnerzy w tańcu toczą ze sobą na parkiecie wojnę o przeforsowanie swoich racji, lub spór, rozmowę wyrażaną gestami.

Filozofia

Flamenco to nie tylko muzyka, kompozycja złożona z określonych dźwięków, ułożonych w pewną harmoniczną całość. Flamenco to także swoista filozofia, określana jako „Duende”.  „Duende” to boski i zarazem szatański duch, oznacza ekstatyczną inspirację, jest czymś więcej niż tylko uczuciem, to wyzwolenie emocji, stan euforycznego uniesienia, wyzbycie się lęków i wszelkich zahamowań, przeżycie wręcz mistyczne, prowadzące do oczyszczenia duszy. W rozumieniu Hiszpanów duende, to elf, kobold, demon, tajemniczy, romantyczny urok jako cecha charakteru hiszp, właściwy Hiszpanom lęk przed groźnym, magicznym cieniem śmierci, kryjącym się we wszelkich przejawach życia i we wszystkich wielkich dziełach sztuki.

Taniec i style

Dla Europejczyka spoza Hiszpanii flamenco jest jedynie ekspresyjnym porywającym tańcem w charakterystycznych strojach, przy muzyce gitarowej. W rzeczywistości jednak ten gatunek posiada wiele urozmaiceń i odmian, różniących się między sobą szczegółami, albo całkowicie odmiennych. Różnice te dostrzegalne są jedynie dla znawców i pasjonatów. Ogólnie wyróżnia się około 60 stylów, co dobitnie świadczy o bogactwie gatunku. Wśród wielu odmian znajduje się na przykład Alborea, czyli pieśń, która zrodziła się podczas zaślubin andaluzyjskich cyganów, Bulerias to typowy styl zabawowy, wywodzący się z uroczystości rodzinnych, rytm ten należy do ulubionych obecnie stylów. Stosunkowo popularne fandango wywodzi się z popularnej muzyki tanecznej, Habaneras – z rytmów kubańskich. Malagenias, to styl znany również z naszym kraju z uwagi na piosenkę wykonywaną przez wielu wykonawców, w tym słynną Wiolettę Willas. Poza wymienionymi istnieje jeszcze wiele odmian, takich, jak romances, rumba, tarantos, garrotin i dziesiątki innych, o różnych rodowodach i przeznaczeniu. Obecnie wykształciły się cztery szkoły tańca flamenco, skupione w miastach: Sewilla, Madryt, Jerez de la Frontera i Grenada.

Specyfika tańca

Taniec we flamenco jest najważniejszy i wciąż jeszcze ewoluuje pod wpływem nowych twórców. W samym tańcu wlicza się trzy elementy: ciało, ręce i stopy. Te ostatnie są najważniejsze i najbardziej charakterystyczne dla gatunku. Składa się na nie zapateado i punteado. Pierwsze to solowe popisy stepowania, drugie do kroki akcentowane przez rytm gitarowy. Ruchy rąk są bardziej ekspresyjne u kobiet, a ważny jest w nich każdy palec, a nie tylko cała dłoń i wreszcie ciało, które wykonuje ruchy płynne lub dynamiczne, bywa ukoronowaniem całego tańca. Taniec flamenco może być indywidualny i ten jest wykonywany najczęściej. Jest on też introwertyczny, czyli wypływający z wnętrza, improwizowany, wzbogacany o indywidualną interpretację przez samego tancerza oraz spontaniczny, nie poddający się żadnym schematycznym ruchom.

			Lovetotravel Kontakt

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies